Σάββατο, Δεκεμβρίου 08, 2007

Τοσκάνη

Siena











San Domenico, Siena















San Gimignano














San Gimignano, οι πύργοι



















Ponte Vecchio, Φλωρεντία














Duomo, Φλωρεντία

































Δεν είμαι καλός φωτογράφος, το ομολογώ. Αλλά με τέτοια τοπία και θέματα ακόμα και ο πιο άχρηστος φωτογράφος αποκτά λάμψη και δανείζεται από την ομορφιά του τοπίου. Οι μέρες που ταξίδεψα στην Τοσκάνη ήταν πολύ λίγες δυστυχώς. Σε αυτές όμως τις λίγες ημέρες υπήρξαν στιγμές που κυριολεκτικά έμεινα με ανοιχτό το στόμα να θαυμάζω τα τοπία, την αρχιτεκτονική και γενικότερα την αισθητική του τόπου.

Προσπάθησα με τις πολύ περιορισμένες μου δυνατότητες να σας δώσω μια μικρή γεύση, αλλά οι εμπειρίες δεν μεταφέρονται στην οθόνη και τα αριστουργήματα δεν περνάνε στα pixel της ψηφιακής φωτογραφικής μηχανής. Όσο καλός και να είναι ο φωτογράφος ακόμα και χίλιες και δέκα χιλιάδες φωτογραφίες δεν αρκούν για να νιώσεις το μεγαλείο του Duomo, απλά δεν χωράει τέτοιο μνημείο στο χαρτί και στην οθόνη. Φυσικά δεν ήταν το Duomo το μόνο αξιοθέατο που είναι θαυμαστό στην Φλωρεντία, σε κάθε πλατεία, σε κάθε κτήριο υπάρχουν στολίδια μοναδικής ομορφιάς. Σας εύχομαι λοιπόν από καρδιάς να μπορέσετε κι εσείς μια μέρα να ζήσετε αυτό το ταξίδι, πρόκειται για μοναδική εμπειρία.

Παρασκευή, Νοεμβρίου 16, 2007

Και τα φυτά στα κάγκελα

Το σχολείο της γειτονιάς μου είναι αυτές τις μέρες υπό κατάληψη. Στα κάγκελα του σχολείου βρίσκονται κρεμασμένα σπασμένα θρανία και καρέκλες. Τώρα τελευταία προστέθηκαν στον διάκοσμο και κλαδιά από δέντρα. Δεν ξέρω αν είναι αυτή μια συμβολική κίνηση των μαθητών, αλλά εμείς στις μέρες μας αποκαλούσαμε φυτά ή φύτουλες τους συμμαθητές μας που διάβαζαν πολύ. Μπας και η πράσινη διακόσμηση είναι κίνηση αντίδρασης κατά του διαβάσματος;

Η άλλη εκδοχή είναι να έχουν μπει τα φυτά στα κάγκελα είναι να δουλεύουν σαν καμουφλάζ. Αν και δεν νομίζω να έχει πάει κανένας από τα παιδιά στον στρατό για να έχει τέτοιες εμπειρίες. Βέβαια μπορεί να το έχουν δει και στην τηλεόραση ή στον κινηματογράφο. Για ντοκιμαντέρ το αποκλείω γιατί δεν βλέπουν τέτοια θεάματα, είναι πολύ άχρωμα τα ασπρόμαυρα τανκς που ξεπηδάνε μέσα από τις φυλωσιές για να επιτεθούν στον εχθρό.

Αν και τα τανκς είναι αυτές τις ημέρες στην επικαιρότητα γιατί θυμόμαστε την επέτειο του Πολυτεχνείου πριν από 24 χρόνια. Κανένα από τα παιδιά φυσικά δεν έζησε εκείνη την εποχή, το έχουν ακούσει σαν μια διήγηση από τους γονείς τους όπως έχουν ακούσει στο σχολείο και για την 28η Οκτωβρίου, την 25η Μαρτίου και την μάχη του Μαραθώνα. Σε λίγα μάλιστα χρόνια όταν οι σημερινοί μαθητές θα έχουν φτάσει στην ηλικία των γονιών τους δεν θα υπάρχει πια στην ζωή άνθρωπος που να έχει ζήσει την εξέγερση του Πολυτεχνείου και έτσι και αυτό το ιστορικό γεγονός θα έχει περάσει στην σφαίρα του μύθου.

Υ.Γ. Μέχρι να γράψω τις σκέψεις μου στο blog, τα φυτά και τα θρανία έφυγαν από τα κάγκελα. Μάλλον η κατάληψη έληξε, αλλά οι μνήμες για το Πολυτεχνείο μένουν.

Σάββατο, Οκτωβρίου 06, 2007

Blogs που διαβάζω

Πρόσθεσα links σε κάποια από τα πολλά blogs που διαβάζω (άρχισα να διαβάζω πολλά από τότε που ξεκίνησα να γράφω στο δικό μου). Αλλά όταν διαβάζω τέτοια υπέροχα έργα λόγου και σκέψης νομίζω ότι καλύτερα να διαβάζω περισσότερο και να γράφω λιγότερο. Δεν είχα ποτέ την αυταπάτη ότι έχω συγγραφικό ταλέντο, αλλά διαβάζοντας κάποια κείμενα αρχίζω να καταλαβαίνω τι σημαίνει πραγματική δύναμη έκφρασης. Ένα εξαιρετικό δείγμα εδώ:

http://o-kairos.blogspot.com/2007/09/blog-post.html

Για τα άλλα blogs δεν έχω να κάνω σχόλια γιατί θα τα αδικήσω με την αναφορά μου και μόνο. Αξίζει να διαβαστούν, αυτό τα λέει όλα.

Πέμπτη, Οκτωβρίου 04, 2007

Η κόκκινη Alfa Romeo

Ο δρόμος οδηγούσε από το βουνό στην θάλασσα με μια σειρά από στροφές σαν μια ασφάλτινη μαύρη κορδέλα απλωμένη ανάμεσα στα βράχια. Τον ήξερε καλά και είχε την κάθε στροφή του στη μνήμη του. Έκλεισε τη μουσική, δεν χρειαζόταν υπόκρουση για το μπαλέτο που άρχιζε. Η μουσική του ήταν η μουσική του δρόμου και της μηχανής που έστριβε πάνω στην άσφαλτο. Η κόκκινη Alfa Romeo μπήκε στην διαδρομή πρόθυμη να χορέψει μαζί του.

Κάθε στροφή είχε το ρυθμό της και η μουσική του δρόμου άλλαζε συνέχεια με το καινούργιο τέμπο που έδινε εκείνος. Τα λάστιχα σφύριζαν στις ψηλές οκτάβες και ο κινητήρας έπαιζε στις χαμηλές στην είσοδο της στροφής. Σημάδεψε την επόμενη κλειστή αριστερή στροφή και φρέναρε δυνατά πριν στρίψει το τιμόνι. Κράτησε σταθερό το γκάζι μέχρι την κορυφή της στροφής και μετά το πάτησε βαθιά. Η Alfa άρχισε να ανοίγει την τροχιά της μέχρι που λίγο πριν τελειώσει ο δρόμος γύρισε ελάχιστα το τιμόνι δεξιά και την έφερε πάλι στην ευθεία. Σε κάθε αλλαγή ταχύτητας, σε κάθε στρίψιμο του τιμονιού, σε κάθε πάτημα των φρένων η μηχανή μίλαγε μαζί του: «Πρόσεχε εδώ ο δρόμος γλιστράει». Άλλες φορές πάλι: “πάτησες νωρίτερα φρένο είχες και άλλο περιθώριο εδώ»,ή “αυτή η στροφή ήταν πολύ καλή, σχεδόν τέλεια”.

Κοίταξε για λίγο τον ορίζοντα, τώρα ήταν σε μια ευθεία και μπορούσε να χαλαρώσει. Ήταν ένα ανοιξιάτικο απόγευμα και ο ήλιος έδυε στην θάλασσα που είχε αρχίσει να χρυσαφίζει. Ο αέρας έφερνε από το ανοιχτό παράθυρο το άρωμα της ρίγανης και του θυμαριού. Ο δρόμος ήταν έρημος από κίνηση και μόνο ένας γλάρος πέταγε πιο μακριά χαμηλότερα από εκείνον, πάνω από την θάλασσα.

Μπήκε στην τελευταία κατηφόρα, ανοίχτηκε αριστερά για να περάσει το s στην ευθεία μετά πάτησε φρένο για την δεξιά που ακολουθούσε και μετά πάλι γκάζι μέχρι την επόμενη αριστερή. Έφτασε στην θάλασσα. Σταμάτησε στην άκρη του δρόμου χωρίς να σβήσει την μηχανή για να δώσει χρόνο στην Alfa να συνέλθει από την γρήγορη διαδρομή. Βγήκε έξω και γύρισε πίσω του κοιτάζοντας την διαδρομή. Πάνω του ο γλάρος κοντοστάθηκε για λίγο και μετά έστριψε προς την θάλασσα και πέταξε προς την δύση. Η διαδρομή του είχε τελειώσει και μια άλλη άρχιζε. Μπήκε στην Alfa, έκλεισε την πόρτα και ξεκίνησε πάλι για ένα νέο προορισμό.

Πολιτική τέλος (προσωρινά)

Ο τίτλος τα λέει όλα. Δεν χρειάζεται να γράψω κάτι άλλο για την πολιτική κατάσταση, ψηφίσαμε, έχουμε την κυβέρνηση που μας αξίζει και υπάρχουν άλλοι bloggers πολύ ικανότεροι από μένα για να αναλύσουν και να σχολιάσουν την πολιτική κατάσταση και επικαιρότητα. Αυτό φυσικά και δεν σημαίνει ότι δεν έχω τις απόψεις και φυσικά και τις αντιρρήσεις μου για την πολιτική. Απλά δηλώνω παρών.

Να δεις που το έχω ξανακούσει αυτό; Δεν πειράζει θα το θυμηθώ αργότερα. Το blog κάνει ευθύς αμέσως μια στροφή στην λογοτεχνία και συγκεκριμένα στην αυτοκίνηση με ένα παλιότερο κείμενό

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 13, 2007

Διαφημίσεις

Προσοχή ακολουθεί πολιτική διαφήμιση:

Πρώτη διαφήμιση:
Εμφανίζεται ο Γιωργάκης να χαμογελάει, να κάνει βόλτες, να βγάζει λόγους και κάθε λίγο και λιγάκι κάτι χαζοχαρούμενοι να του φωνάζουν: Μαζί. Στο τέλος το σύνθημα λέει : Μαζί για την νέα Αλλαγή ΠΑΣΟΚ. Δεν μας έφτανε η παλιά Αλλαγή τώρα έχουμε και την νέα, πακέτο με την νέα γενιά των Παπανδρέου.

Δεύτερη διαφήμιση:

Ο Κωστάκης στο γραφείο του μελετάει και γράφει. Λες να υπογράφει την νέα αύξηση του ΦΠΑ; Κάνει και ένα διάλειμμα να μας μιλήσει και μετά κοιτάει από το παράθυρο γιατί μπάφιασε ο άνθρωπος. Να δει λίγο και την καταπράσινη Αθήνα (έργο του θειού του). Αφού πέτυχε τόσο το πράσινο στην Αθήνα αποφάσισε να το κάνει εξαγωγή και στην επαρχία και ξεκίνησε φέτος από την Ηλεία, την Εύβοια και την Αρκαδία.

Τρίτη διαφήμιση
:
Η μικρή γοργόνα και η αληθινή αγάπη. Μάλλον η μικρή γοργόνα είναι η πιο πειστική πολιτική διαφήμιση. Άλλωστε αυτή είναι και αδερφή του Μέγα Αλέξαντρου και αν την ψηφίσουμε τους φάγαμε τους Σκοπιανούς που θέλουν να μας πάρουν την Μακεδονία μας πριν προλάβουμε να την κάψουμε κι αυτήν.

Ώρα για ύπνο, καληνύχτα συνέλληνες. Δεν ξέρω να σας πω παραμύθια, δεν έχω το ταλέντο, αλλά για να σας νανουρίσω να ένα τραγουδάκι:

Εγώ πουλάω την ψυχή μου
στον έμπορα για δυο ψωμιά
Κι εσύ γυρεύεις την αλήθεια
στης Χαλιμάς τα παραμύθια

Εγώ βαστάω το τιμόνι
να μην μπατάρει το σκαφί
κι εσένα σού'γιναν συνήθεια
της Χαλιμάς τα παραμύθια

Εγώ το αίμα μου το δίνω
να'βρει η γενιά μου οδηγητή
κι εσύ στην άμμο χτίζεις σπίτια
στης Χαλιμάς τα παραμύθια

Εγώ ξοδεύω τους νεκρούς μου
τους ξαναβάζω στην γραμμή
κι εσύ ξοδεύεις στα ξενύχτια
στης Χαλιμάς τα παραμύθια

Παίξε λοιπόν κι εσύ στα ζάρια
αν σου βαστάει την αλήθεια
μα δεν γεννιούνται παλικάρια
στης Χαλιμάς τα παραμύθια!

Στίχοι: Δημήτρης Ιατρόπουλος

Σημείωση: Η σειρά των διαφημίσεων είναι πέρα για πέρα αληθινή και όχι προϊόν της περιορισμένης φαντασίας μου.

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 04, 2007

Άσε κάτω το ψωμί ΡΕ !

Στην Ελληνική ταινία του 1967 με τίτλο "Καλώς ήλθε το δολλάριο" ο Φίλιππος (Γιώργος Κωνσταντίνου) είναι ο φιλότιμος αδελφός της οικογένειας που παλεύει να τα φέρει βόλτα οικονομικά αλλά παράλληλα είναι υποχρεωμένος να συντηρήσει και τα δύο αδέλφια του: τον μικρότερο χαραμοφάη αδελφό και τον επίσης κηφήνα μεγαλύτερο αδελφό. Σε μια πολύ χαρακτηριστική σκηνή της ταινίας ο Φίλιππος έρχεται αντιμέτωπος με τον αδελφό του Kλέοντα (Ορφέα Ζάχο) πρώην Νομάρχη και νυν τεμπέλη ο οποίος τσιμπάει από το ζεστό ψωμί που μόλις έφερε στο σπίτι ο Φίλιππος. Ο Φίλιππος αντιδρά με αγανάκτηση φωνάζοντας στον πρώην Νομάρχη: "Άσε κάτω το ψωμί ρε!"

Επιστροφή στο 2007: Πήρε άδεια μέχρι τις 16 Σεπτεμβρίου από την Εθνική Τράπεζα η Φώφη, για να ξεκουραστεί μέχρι τις εκλογές και να συνέλθει από το σοκ της παραίτησης από την Υπερνομαρχία. Δηλώνει ότι: "από την Εθνική τράπεζα δεν έχω παραιτηθεί ευτυχώς. Είμαι τραπεζικός υπάλληλος."

Γι αυτό και κουράστηκε τόσο πολύ η Φώφη αφού ταυτόχρονα έκανε δυο δουλειές αμειβόμενη (σύμφωνα με δηλώσεις της) με 1194 Ευρώ τον μήνα από την Εθνική τράπεζα. Παράλληλα δούλευε και εμάς κανονικά μια και είχε ειδική άδεια με αποδοχές από την τράπεζα όσο ήταν Νομάρχης όπως της έδινε το δικαίωμα μια φωτογραφική διάταξη νόμου.

Τώρα η Φώφη έχει χαλάσει τον κόσμο γιατί δεν την άφησαν να είναι υποψήφια στο επικρατείας του ΠΑΣΟΚ. Η ίδια είχε δηλώσει παλιότερα ότι δεν της επιτρέπει το Σύνταγμα να είναι υποψήφια αλλά τώρα μας λέει ότι αυτό ισχύει μόνο για την Α Αθηνών και όχι για το Επικρατείας. Έλεος, πόση κοροϊδία πια ακόμα; Έχουμε τόσο σοβαρά προβλήματα στην χώρα και πρέπει να ασχολούμαστε μαζί της. Δεν θα είστε υποψήφια; Χεστήκαμε μαντάμ.

Υ. Γ. Δεν βάζω επίθετο γιατί δεν της αξίζει το επίθετο ενός ανθρώπου που δεν είναι πια στην ζωή για να το υπερασπίσει.

Πέμπτη, Αυγούστου 30, 2007

Ο Φλύαρος σιώπησε

Ήμουν κι εγώ στην συγκέντρωση. Μην μου ζητήσετε όμως να σας πω εκτιμήσεις για αριθμό, αν ήταν περισσότεροι ή λιγότεροι οι συγκεντρωμένοι από την προηγούμενη συγκέντρωση για την Πάρνηθα. Δεν ξέρω να σας πω γιατί δεν έχω καμία απολύτως προηγούμενη εμπειρία από συγκεντρώσεις, απλά βρεθήκαμε μαζί με κάποιους φίλους και φίλες και πήγαμε στην διαμαρτυρία.

Στα θετικά καταγράφω ότι είδα κόσμο από όλες τις ηλικίες και το πιο θετικό από όλα ήταν το ότι υπήρχαν αρκετά μικρά παιδιά με τους γονείς τους. Επίσης έλειψαν τα κομματικά πανώ και τα μεγάφωνα και ο κόσμος δεν ρύπανε με την παρουσία του το περιβάλλον.

Εξαιρέσεις βέβαια υπήρξαν όταν κάποιοι νεολαίοι πέταξαν χαρτιά που έγραφαν: "Να καεί το καζίνο και η βουλή." Δεν εξετάζω το μήνυμα αλλά την πράξη. Όταν κάποιος επίσης νέος (μάλλον φοιτητής) τους έκανε παρατήρηση με αυστηρό αλλά κόσμιο τρόπο αυτοί αφού προσπάθησαν να τον πείσουν ότι το χαρτί είναι βιοδιασπώμενο και άρα όχι σκουπίδι !!! συνέχισαν να βρομίζουν τον χώρο. Πέρασαν επίσης και κάποιοι πεζοί με ένα μεγάφωνο αλλά από ότι έμαθα μετά αποδοκιμάστηκαν και έφυγαν.

Για μένα αυτό που έλειψε πιο πολύ ήταν η ευκαιρία να κλείσουμε την διαμαρτυρία μας με αυτό που ήταν και η κεντρική ιδέα: την Σιωπή. Όταν σε ανύποπτο χρόνο ακούστηκε ένα σσσσ από κάποιους οι υπόλοιποι δεν τους ακολουθήσαμε και δεν τηρήσαμε όλοι μαζί ένα λεπτό σιγής. Για μένα θα ήταν το καλύτερο φινάλε στην εκδήλωση.

Όμως ο Φλύαρος δικαιολόγησε τον τίτλο που έβαλε σήμερα. Ενάντια σε κάθε παρόρμηση να εκφωνήσει ένα λόγο που θα τον ζήλευε και αυτός ακόμα ο Δημοσθένης, σιώπησε όταν βρέθηκε, τυχαία, αντιμέτωπος με τα μικρόφωνα των καναλιών:

"Πείτε μας δυο κουβέντες"

"Καμία κουβέντα. Η εκδήλωση είναι σιωπηλή" απάντησε ο Φλύαρος. Και χάθηκε μέσα στο πλήθος.

Δευτέρα, Αυγούστου 27, 2007

Συγκέντρωση Διαμαρτυρίας Τετάρτη 29 Αυγούστου

Η ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΚΑΙΓΕΤΑΙ


Είμαι 43 χρονών. Σε αυτά τα 43 χρόνια ποτέ δεν ήμουν μέλος οποιουδήποτε κόμματος, ποτέ δεν πήγα σε προεκλογική συγκέντρωση, ποτέ δεν βγήκα στον δρόμο για να διαμαρτυρηθώ για κάποιο σκοπό ή ιδέα. Αποφάσισα αυτήν την Τετάρτη να είμαι κι εγώ εκεί. Σιωπηλός, χωρίς συνθήματα, χωρίς σημαίες. Αλλά η σιωπή μου θα είναι η μεγαλύτερη κραυγή αγωνίας στην ζωή μου. Όχι για μένα αλλά για τα παιδιά μου, που είναι ακόμα πολύ μικρά για μπορούν να έχουν άποψη. Όμως ξέρω ότι σε λίγα χρόνια θα μου πουν μια μόνο λέξη, το μεγαλύτερο κατηγορώ, βλέποντας τα καμμένα :

Γιατί;

Σάββατο, Αυγούστου 25, 2007

Το γκρίζο και το μαύρο













Έρχεται κάποια στιγμή που δεν αντέχεις άλλο να ακούς για νεκρούς και καμένα δάση. Θέλεις να κλείσεις την τηλεόραση, το ραδιόφωνο, το Internet για να μην ακούς άλλο. Αλλά τα ελικόπτερα είναι εκεί πετάνε πάνω σου, πάνω από το σπίτι σου. Ακόμα όμως κι αν κλείσεις τα αυτιά σου βλέπεις τις στάχτες, γύρω και μέσα στο σπίτι σου. Κλείσε και τα μάτια σου τώρα. Αλλά και με κλειστά τα μάτια δεν ξεφεύγεις η μυρωδιά του καμένου είναι τώρα παντού στον αέρα. Κλείσε και την μύτη σου και το στόμα σου μην ανασαίνεις. Καθόλου. Τώρα πια πρέπει να μάθεις να ζεις και χωρίς τον αέρα, χωρίς άλλο χρώμα εκτός από το γκρίζο και το μαύρο.


Παρασκευή, Αυγούστου 24, 2007

Υπάρχει ελπίδα !

Σήμερα η γυναίκα μου γύρισε πολύ στεναχωρημένη στο σπίτι. Ανακάλυψε μόλις ήρθε στο σπίτι ότι είχε ξεχάσει την τσάντα της που περιείχε κάποια πολύ σημαντικά έγγραφα για την δουλειά της (αλλά όχι χρήματα) στο λεωφορείο. Αμέσως έφυγε πολύ αγχωμένη για να προσπαθήσει να βρει την τσάντα της στο τέρμα της διαδρομής του λεωφορείου. Δεν πέρασαν παρά λίγα λεπτά από την στιγμή που είχε φύγει όταν χτύπησε το τηλέφωνο:

"Ο κ. Φλύαρος; Ξεχάσατε μια τσάντα στο λεωφορείο" μου είπε μια ανδρική φωνή.

Τον ευχαρίστησα όσο θερμότερα μπορούσα και τηλεφώνησα στην γυναίκα μου για να της πω τα καλά νέα. Πραγματικά σε λίγη μόνο ώρα συναντήθηκε και παρέλαβε την τσάντα της από τον άγνωστο που την βρήκε. Για την ακρίβεια η σύζυγος του άγνωστου βρήκε την τσάντα και μόλις γύρισε στο σπίτι της αμέσως φρόντισε να επικοινωνήσει μαζί μας για να μας επιστρέψει το χαμένο μας αντικείμενο.

Όσο υπάρχουν τέτοιες πράξεις υπάρχει ακόμα ελπίδα. Όσο υπάρχουν συμπολίτες μας που δεν είναι αλλοτριωμένοι και απομονωμένοι στον ατομισμό τους υπάρχει μια αχτίδα φωτός στον ορίζοντα. Ακόμα και αυτή η απλή πράξη να ψάξεις να βρεις τον ιδιοκτήτη ενός χαμένου αντικειμένου, να μην αδιαφορήσεις, να μην γυρίσεις την πλάτη αδιάφορος και αντί για τον ωχαδερφισμό που κοντεύει να γίνει καθεστώς να θελήσεις ενεργά να τείνεις χείρα βοηθείας στον συμπολίτη σου είναι μια πράξη που κάνει καλύτερο τον κόσμο.

Δεν γράφω σήμερα για τις πυρκαγιές, όχι γιατί δεν νιώθω το δράμα, αλλά γιατί κατάφερα να βρω λίγο φως ανάμεσα στις στάχτες και τον μαύρο ουρανό.

Κυριακή, Αυγούστου 19, 2007

Εκλογικά

















Έχουμε απλή αναλογική!

Δεν το ξέρατε; Κακώς γιατί φαίνεται ότι δεν έχετε μελετήσει το εκλογικό μας σύστημα ενώ πλησιάζουν οι εκλογές. Με ποσοστό 42,7 % το πρώτο κόμμα κάνει κυβέρνηση, αλλά με απλή αναλογική.

Πως γίνεται αυτό; Μα στην Ελλάδα όλα γίνονται. Η απλή αναλογική ισχύει αλλά για τις 260 έδρες της Βουλής, οι υπόλοιπες 40 έδρες δίνονται προίκα στο πρώτο κόμα. Με λίγα λόγια αν πιστέψατε ότι έχουμε απλή αναλογική πιαστήκατε για άλλη μια φορά στον ύπνο.

Αλλά υπάρχει μια σημαντική παράμετρος του εκλογικού νόμου που πρέπει ακόμα να γνωρίζετε: το κάθε μικρότερο κόμμα που θα μπει στην Βουλή εκτός των ΠΑΣΟΚ και ΝΔ αφαιρεί και 3-4 έδρες από το πρώτο κόμα. Γι αυτό η μόνη επιλογή αν πραγματικά θέλετε να αλλάξει κάτι στην χώρα μας είναι να ψηφίσετε ένα κόμμα εκτός της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Όχι ούτε η απόχη, ούτε το λευκό ή άκυρο είναι η λύση αν σκέφτεστε ότι χρειαζόμαστε να κάνουμε μια νέα αρχή.

Αν όμως πραγματικά επιμένετε, παρόλα όσα έχουν συμβεί τα τελευταία είκοσι χρόνια, να ψηφίσετε ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ βρίσκεστε σε λάθος blog. Αλήθεια.

Υ.Γ. Το σκίτσο είναι μια ευγενική προσφορά του Περαστικού. Δείτε το blog του εδώ:

http://perastikos.blogspot.com/

Δευτέρα, Αυγούστου 13, 2007

Η υπέροχη πόλη















Η Αθήνα είναι μια όμορφη πόλη, χωρίς κυκλοφοριακό, με άδειους δρόμους. Η ησυχία που επικρατεί ξεπερνά κάθε άλλη Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Όσοι δεν μετακινούνται με τα μέσα μαζικής συγκοινωνίας προτιμούν το περπάτημα.















Αλλά δυστυχώς μόνο τον Αύγουστο. Γι αυτό χαρείτε την όσο διαρκεί! Διακοπές τον Αύγουστο στην Αθήνα η καλύτερη λύση για χαλάρωμα.

Σημείωση: Οι φωτογραφίες από την Λεωφόρο Βουλιαγμένης είναι τραβηγμένες στις 6 το απόγευμα σήμερα!

Παρασκευή, Αυγούστου 10, 2007

Γιατί έμεινα τόσο καιρό σιωπηλός;

Έφτιαξα αυτήν την σελίδα και την ξέχασα. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα κάτι να πω κι έτσι προτίμησα να σιωπήσω. Αλλά με αυτά που έγιναν τον τελευταίο καιρό δεν μπορώ να σιωπήσω πλέον. Θέλω να φωνάξω, κάτι με πνίγει.

Η τραγωδία της Πάρνηθας με επηρέασε γιατί το θέμα είναι και προσωπικό. Μα εδώ κάηκε όλη σχεδόν η Ελλάδα και εσύ λες μόνο για την Πάρνηθα ακούω ήδη τον αντίλογο. Δεν μπορώ να διαφωνήσω κανένα δέντρο δεν είναι πιο σημαντικό από κάποιο άλλο και οι αγρότες που έχασαν την περιουσία τους (το βιός τους όπως λέγανε παλιότερα) είναι επίσης τραγικά πρόσωπα.

Αλλά στην Πάρνηθα είχα προσωπικά βιώματα ειδικά τα τελευταία χρόνια. Νιώθω σαν να πέθανε κάποιο δικό μου αγαπημένο πρόσωπο. Τα συναισθήματα ήταν παρόμοια: έκπληξη, θλίψη, οργή. Η αίσθηση της απώλειας και η βεβαιότητα ότι το δάσος της Πάρνηθας θα ζει μόνο μέσα από φωτογραφίες και μνήμες.

Πως θα δω στα μάτια τα παιδιά μου και θα τους πω ότι εδώ που βλέπετε τα μαυρισμένα κούτσουρα ήταν κάποτε ένας παράδεισος δίπλα στην τσιμεντοθάλασσα; Ντρέπομαι ήδη. Και αισθάνομαι ένοχος. Δεν έκανα κάτι για να εμποδίσω την καταστροφή άρα φταίω. Όλοι μας είμαστε ένοχοι και κανένας δεν έχει το δικαίωμα να πει ότι δεν γνώριζε. Όταν θα σηκώσουν τα παιδιά μας και αν είμαστε τυχεροί και ζήσουμε για να τα δούμε και τα εγγόνια μας το δάχτυλο για να μας δείξουν ως υπεύθυνους για την καταστροφή τι θα τους πούμε;

Η επιστολή του ΣΑΦ

Δεν μας τα λες καλά!

Αυτοτιτλοφορήθηκες φλύαρος και δεν γράφεις σχεδόν τίποτα. Αυτή η κατηγορία με κυνηγάει παντού και συνεχώς. Αντιγράφω από την επιστολή που έλαβα από τον Σύλλογο των Απανταχού Φλύαρων:

«Δεν μπορείτε να θέλετε να αποκαλείστε Φλύαρος είστε η ντροπή του συλλόγου μας. Σας διαγράφουμε δια βίου από τις τάξεις μας και ψηφίζουμε τον εξοστρακισμό σας στην Ανταρκτική ως φαροφύλακα.»

Έτσι γράφει μεταξύ άλλων ο τόμος/επιστολή μήκους 500 σελίδων που έλαβα. Κρίμα.

Τρίτη, Αυγούστου 07, 2007

Αστρονομικές παρατηρήσεις


















Τον 17ο αιώνα οι αστρονόμοι έστρεψαν τα πρώτα τηλεσκόπια τους προς την σελήνη και άρχισαν να την χαρτογραφούν. Ονόμασαν τους κρατήρες, τα βουνά και τις πεδιάδες. Για τις πεδιάδες, που είχαν σκοτεινότερο χρώμα από την άλλη επιφάνεια της σελήνης, διάλεξαν ονόματα θαλασσών. Τα ρομαντικά αυτά ονόματα διασώζονται μέχρι σήμερα: θάλασσα της νηνεμίας, θάλασσα της ηρεμίας, θάλασσα των κρίσεων, θάλασσα των νεφών.

Αν στην σύγχρονη εποχή ένας εξωγήινος αστρονόμος έστρεφε το τηλεσκόπιο του στην γη και συγκεκριμένα στην Αττική θα έβρισκε έναν ανάλογο χαρακτηρισμό: θάλασσα του τσιμέντου.

Ίσως μάλιστα να έγραφε στο blog του:

Στην τελευταία μου παρατήρηση διαπίστωσα πως ένα μεγάλο μέρος του σχηματισμού που έχει πράσινο χρώμα άλλαξε σε μαύρο. Είμαι πολύ περίεργος να δω αν την επόμενη φορά που θα ξαναστρέψω στην ίδια περιοχή το τηλεσκόπιο μου (σε 50 γήινα χρόνια) η θάλασσα του τσιμέντου θα έχει επεκταθεί στις μαύρες περιοχές όπως συνέβη και στις προηγούμενες παρατηρήσεις μου.