Γιατί έμεινα τόσο καιρό σιωπηλός;

Έφτιαξα αυτήν την σελίδα και την ξέχασα. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα κάτι να πω κι έτσι προτίμησα να σιωπήσω. Αλλά με αυτά που έγιναν τον τελευταίο καιρό δεν μπορώ να σιωπήσω πλέον. Θέλω να φωνάξω, κάτι με πνίγει.

Η τραγωδία της Πάρνηθας με επηρέασε γιατί το θέμα είναι και προσωπικό. Μα εδώ κάηκε όλη σχεδόν η Ελλάδα και εσύ λες μόνο για την Πάρνηθα ακούω ήδη τον αντίλογο. Δεν μπορώ να διαφωνήσω κανένα δέντρο δεν είναι πιο σημαντικό από κάποιο άλλο και οι αγρότες που έχασαν την περιουσία τους (το βιός τους όπως λέγανε παλιότερα) είναι επίσης τραγικά πρόσωπα.

Αλλά στην Πάρνηθα είχα προσωπικά βιώματα ειδικά τα τελευταία χρόνια. Νιώθω σαν να πέθανε κάποιο δικό μου αγαπημένο πρόσωπο. Τα συναισθήματα ήταν παρόμοια: έκπληξη, θλίψη, οργή. Η αίσθηση της απώλειας και η βεβαιότητα ότι το δάσος της Πάρνηθας θα ζει μόνο μέσα από φωτογραφίες και μνήμες.

Πως θα δω στα μάτια τα παιδιά μου και θα τους πω ότι εδώ που βλέπετε τα μαυρισμένα κούτσουρα ήταν κάποτε ένας παράδεισος δίπλα στην τσιμεντοθάλασσα; Ντρέπομαι ήδη. Και αισθάνομαι ένοχος. Δεν έκανα κάτι για να εμποδίσω την καταστροφή άρα φταίω. Όλοι μας είμαστε ένοχοι και κανένας δεν έχει το δικαίωμα να πει ότι δεν γνώριζε. Όταν θα σηκώσουν τα παιδιά μας και αν είμαστε τυχεροί και ζήσουμε για να τα δούμε και τα εγγόνια μας το δάχτυλο για να μας δείξουν ως υπεύθυνους για την καταστροφή τι θα τους πούμε;