Πέμπτη, Αυγούστου 30, 2007

Ο Φλύαρος σιώπησε

Ήμουν κι εγώ στην συγκέντρωση. Μην μου ζητήσετε όμως να σας πω εκτιμήσεις για αριθμό, αν ήταν περισσότεροι ή λιγότεροι οι συγκεντρωμένοι από την προηγούμενη συγκέντρωση για την Πάρνηθα. Δεν ξέρω να σας πω γιατί δεν έχω καμία απολύτως προηγούμενη εμπειρία από συγκεντρώσεις, απλά βρεθήκαμε μαζί με κάποιους φίλους και φίλες και πήγαμε στην διαμαρτυρία.

Στα θετικά καταγράφω ότι είδα κόσμο από όλες τις ηλικίες και το πιο θετικό από όλα ήταν το ότι υπήρχαν αρκετά μικρά παιδιά με τους γονείς τους. Επίσης έλειψαν τα κομματικά πανώ και τα μεγάφωνα και ο κόσμος δεν ρύπανε με την παρουσία του το περιβάλλον.

Εξαιρέσεις βέβαια υπήρξαν όταν κάποιοι νεολαίοι πέταξαν χαρτιά που έγραφαν: "Να καεί το καζίνο και η βουλή." Δεν εξετάζω το μήνυμα αλλά την πράξη. Όταν κάποιος επίσης νέος (μάλλον φοιτητής) τους έκανε παρατήρηση με αυστηρό αλλά κόσμιο τρόπο αυτοί αφού προσπάθησαν να τον πείσουν ότι το χαρτί είναι βιοδιασπώμενο και άρα όχι σκουπίδι !!! συνέχισαν να βρομίζουν τον χώρο. Πέρασαν επίσης και κάποιοι πεζοί με ένα μεγάφωνο αλλά από ότι έμαθα μετά αποδοκιμάστηκαν και έφυγαν.

Για μένα αυτό που έλειψε πιο πολύ ήταν η ευκαιρία να κλείσουμε την διαμαρτυρία μας με αυτό που ήταν και η κεντρική ιδέα: την Σιωπή. Όταν σε ανύποπτο χρόνο ακούστηκε ένα σσσσ από κάποιους οι υπόλοιποι δεν τους ακολουθήσαμε και δεν τηρήσαμε όλοι μαζί ένα λεπτό σιγής. Για μένα θα ήταν το καλύτερο φινάλε στην εκδήλωση.

Όμως ο Φλύαρος δικαιολόγησε τον τίτλο που έβαλε σήμερα. Ενάντια σε κάθε παρόρμηση να εκφωνήσει ένα λόγο που θα τον ζήλευε και αυτός ακόμα ο Δημοσθένης, σιώπησε όταν βρέθηκε, τυχαία, αντιμέτωπος με τα μικρόφωνα των καναλιών:

"Πείτε μας δυο κουβέντες"

"Καμία κουβέντα. Η εκδήλωση είναι σιωπηλή" απάντησε ο Φλύαρος. Και χάθηκε μέσα στο πλήθος.

Δευτέρα, Αυγούστου 27, 2007

Συγκέντρωση Διαμαρτυρίας Τετάρτη 29 Αυγούστου

Η ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΚΑΙΓΕΤΑΙ


Είμαι 43 χρονών. Σε αυτά τα 43 χρόνια ποτέ δεν ήμουν μέλος οποιουδήποτε κόμματος, ποτέ δεν πήγα σε προεκλογική συγκέντρωση, ποτέ δεν βγήκα στον δρόμο για να διαμαρτυρηθώ για κάποιο σκοπό ή ιδέα. Αποφάσισα αυτήν την Τετάρτη να είμαι κι εγώ εκεί. Σιωπηλός, χωρίς συνθήματα, χωρίς σημαίες. Αλλά η σιωπή μου θα είναι η μεγαλύτερη κραυγή αγωνίας στην ζωή μου. Όχι για μένα αλλά για τα παιδιά μου, που είναι ακόμα πολύ μικρά για μπορούν να έχουν άποψη. Όμως ξέρω ότι σε λίγα χρόνια θα μου πουν μια μόνο λέξη, το μεγαλύτερο κατηγορώ, βλέποντας τα καμμένα :

Γιατί;

Σάββατο, Αυγούστου 25, 2007

Το γκρίζο και το μαύρο













Έρχεται κάποια στιγμή που δεν αντέχεις άλλο να ακούς για νεκρούς και καμένα δάση. Θέλεις να κλείσεις την τηλεόραση, το ραδιόφωνο, το Internet για να μην ακούς άλλο. Αλλά τα ελικόπτερα είναι εκεί πετάνε πάνω σου, πάνω από το σπίτι σου. Ακόμα όμως κι αν κλείσεις τα αυτιά σου βλέπεις τις στάχτες, γύρω και μέσα στο σπίτι σου. Κλείσε και τα μάτια σου τώρα. Αλλά και με κλειστά τα μάτια δεν ξεφεύγεις η μυρωδιά του καμένου είναι τώρα παντού στον αέρα. Κλείσε και την μύτη σου και το στόμα σου μην ανασαίνεις. Καθόλου. Τώρα πια πρέπει να μάθεις να ζεις και χωρίς τον αέρα, χωρίς άλλο χρώμα εκτός από το γκρίζο και το μαύρο.


Παρασκευή, Αυγούστου 24, 2007

Υπάρχει ελπίδα !

Σήμερα η γυναίκα μου γύρισε πολύ στεναχωρημένη στο σπίτι. Ανακάλυψε μόλις ήρθε στο σπίτι ότι είχε ξεχάσει την τσάντα της που περιείχε κάποια πολύ σημαντικά έγγραφα για την δουλειά της (αλλά όχι χρήματα) στο λεωφορείο. Αμέσως έφυγε πολύ αγχωμένη για να προσπαθήσει να βρει την τσάντα της στο τέρμα της διαδρομής του λεωφορείου. Δεν πέρασαν παρά λίγα λεπτά από την στιγμή που είχε φύγει όταν χτύπησε το τηλέφωνο:

"Ο κ. Φλύαρος; Ξεχάσατε μια τσάντα στο λεωφορείο" μου είπε μια ανδρική φωνή.

Τον ευχαρίστησα όσο θερμότερα μπορούσα και τηλεφώνησα στην γυναίκα μου για να της πω τα καλά νέα. Πραγματικά σε λίγη μόνο ώρα συναντήθηκε και παρέλαβε την τσάντα της από τον άγνωστο που την βρήκε. Για την ακρίβεια η σύζυγος του άγνωστου βρήκε την τσάντα και μόλις γύρισε στο σπίτι της αμέσως φρόντισε να επικοινωνήσει μαζί μας για να μας επιστρέψει το χαμένο μας αντικείμενο.

Όσο υπάρχουν τέτοιες πράξεις υπάρχει ακόμα ελπίδα. Όσο υπάρχουν συμπολίτες μας που δεν είναι αλλοτριωμένοι και απομονωμένοι στον ατομισμό τους υπάρχει μια αχτίδα φωτός στον ορίζοντα. Ακόμα και αυτή η απλή πράξη να ψάξεις να βρεις τον ιδιοκτήτη ενός χαμένου αντικειμένου, να μην αδιαφορήσεις, να μην γυρίσεις την πλάτη αδιάφορος και αντί για τον ωχαδερφισμό που κοντεύει να γίνει καθεστώς να θελήσεις ενεργά να τείνεις χείρα βοηθείας στον συμπολίτη σου είναι μια πράξη που κάνει καλύτερο τον κόσμο.

Δεν γράφω σήμερα για τις πυρκαγιές, όχι γιατί δεν νιώθω το δράμα, αλλά γιατί κατάφερα να βρω λίγο φως ανάμεσα στις στάχτες και τον μαύρο ουρανό.

Κυριακή, Αυγούστου 19, 2007

Εκλογικά

















Έχουμε απλή αναλογική!

Δεν το ξέρατε; Κακώς γιατί φαίνεται ότι δεν έχετε μελετήσει το εκλογικό μας σύστημα ενώ πλησιάζουν οι εκλογές. Με ποσοστό 42,7 % το πρώτο κόμμα κάνει κυβέρνηση, αλλά με απλή αναλογική.

Πως γίνεται αυτό; Μα στην Ελλάδα όλα γίνονται. Η απλή αναλογική ισχύει αλλά για τις 260 έδρες της Βουλής, οι υπόλοιπες 40 έδρες δίνονται προίκα στο πρώτο κόμα. Με λίγα λόγια αν πιστέψατε ότι έχουμε απλή αναλογική πιαστήκατε για άλλη μια φορά στον ύπνο.

Αλλά υπάρχει μια σημαντική παράμετρος του εκλογικού νόμου που πρέπει ακόμα να γνωρίζετε: το κάθε μικρότερο κόμμα που θα μπει στην Βουλή εκτός των ΠΑΣΟΚ και ΝΔ αφαιρεί και 3-4 έδρες από το πρώτο κόμα. Γι αυτό η μόνη επιλογή αν πραγματικά θέλετε να αλλάξει κάτι στην χώρα μας είναι να ψηφίσετε ένα κόμμα εκτός της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Όχι ούτε η απόχη, ούτε το λευκό ή άκυρο είναι η λύση αν σκέφτεστε ότι χρειαζόμαστε να κάνουμε μια νέα αρχή.

Αν όμως πραγματικά επιμένετε, παρόλα όσα έχουν συμβεί τα τελευταία είκοσι χρόνια, να ψηφίσετε ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ βρίσκεστε σε λάθος blog. Αλήθεια.

Υ.Γ. Το σκίτσο είναι μια ευγενική προσφορά του Περαστικού. Δείτε το blog του εδώ:

http://perastikos.blogspot.com/

Δευτέρα, Αυγούστου 13, 2007

Η υπέροχη πόλη















Η Αθήνα είναι μια όμορφη πόλη, χωρίς κυκλοφοριακό, με άδειους δρόμους. Η ησυχία που επικρατεί ξεπερνά κάθε άλλη Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Όσοι δεν μετακινούνται με τα μέσα μαζικής συγκοινωνίας προτιμούν το περπάτημα.















Αλλά δυστυχώς μόνο τον Αύγουστο. Γι αυτό χαρείτε την όσο διαρκεί! Διακοπές τον Αύγουστο στην Αθήνα η καλύτερη λύση για χαλάρωμα.

Σημείωση: Οι φωτογραφίες από την Λεωφόρο Βουλιαγμένης είναι τραβηγμένες στις 6 το απόγευμα σήμερα!

Παρασκευή, Αυγούστου 10, 2007

Γιατί έμεινα τόσο καιρό σιωπηλός;

Έφτιαξα αυτήν την σελίδα και την ξέχασα. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα κάτι να πω κι έτσι προτίμησα να σιωπήσω. Αλλά με αυτά που έγιναν τον τελευταίο καιρό δεν μπορώ να σιωπήσω πλέον. Θέλω να φωνάξω, κάτι με πνίγει.

Η τραγωδία της Πάρνηθας με επηρέασε γιατί το θέμα είναι και προσωπικό. Μα εδώ κάηκε όλη σχεδόν η Ελλάδα και εσύ λες μόνο για την Πάρνηθα ακούω ήδη τον αντίλογο. Δεν μπορώ να διαφωνήσω κανένα δέντρο δεν είναι πιο σημαντικό από κάποιο άλλο και οι αγρότες που έχασαν την περιουσία τους (το βιός τους όπως λέγανε παλιότερα) είναι επίσης τραγικά πρόσωπα.

Αλλά στην Πάρνηθα είχα προσωπικά βιώματα ειδικά τα τελευταία χρόνια. Νιώθω σαν να πέθανε κάποιο δικό μου αγαπημένο πρόσωπο. Τα συναισθήματα ήταν παρόμοια: έκπληξη, θλίψη, οργή. Η αίσθηση της απώλειας και η βεβαιότητα ότι το δάσος της Πάρνηθας θα ζει μόνο μέσα από φωτογραφίες και μνήμες.

Πως θα δω στα μάτια τα παιδιά μου και θα τους πω ότι εδώ που βλέπετε τα μαυρισμένα κούτσουρα ήταν κάποτε ένας παράδεισος δίπλα στην τσιμεντοθάλασσα; Ντρέπομαι ήδη. Και αισθάνομαι ένοχος. Δεν έκανα κάτι για να εμποδίσω την καταστροφή άρα φταίω. Όλοι μας είμαστε ένοχοι και κανένας δεν έχει το δικαίωμα να πει ότι δεν γνώριζε. Όταν θα σηκώσουν τα παιδιά μας και αν είμαστε τυχεροί και ζήσουμε για να τα δούμε και τα εγγόνια μας το δάχτυλο για να μας δείξουν ως υπεύθυνους για την καταστροφή τι θα τους πούμε;

Η επιστολή του ΣΑΦ

Δεν μας τα λες καλά!

Αυτοτιτλοφορήθηκες φλύαρος και δεν γράφεις σχεδόν τίποτα. Αυτή η κατηγορία με κυνηγάει παντού και συνεχώς. Αντιγράφω από την επιστολή που έλαβα από τον Σύλλογο των Απανταχού Φλύαρων:

«Δεν μπορείτε να θέλετε να αποκαλείστε Φλύαρος είστε η ντροπή του συλλόγου μας. Σας διαγράφουμε δια βίου από τις τάξεις μας και ψηφίζουμε τον εξοστρακισμό σας στην Ανταρκτική ως φαροφύλακα.»

Έτσι γράφει μεταξύ άλλων ο τόμος/επιστολή μήκους 500 σελίδων που έλαβα. Κρίμα.

Τρίτη, Αυγούστου 07, 2007

Αστρονομικές παρατηρήσεις


















Τον 17ο αιώνα οι αστρονόμοι έστρεψαν τα πρώτα τηλεσκόπια τους προς την σελήνη και άρχισαν να την χαρτογραφούν. Ονόμασαν τους κρατήρες, τα βουνά και τις πεδιάδες. Για τις πεδιάδες, που είχαν σκοτεινότερο χρώμα από την άλλη επιφάνεια της σελήνης, διάλεξαν ονόματα θαλασσών. Τα ρομαντικά αυτά ονόματα διασώζονται μέχρι σήμερα: θάλασσα της νηνεμίας, θάλασσα της ηρεμίας, θάλασσα των κρίσεων, θάλασσα των νεφών.

Αν στην σύγχρονη εποχή ένας εξωγήινος αστρονόμος έστρεφε το τηλεσκόπιο του στην γη και συγκεκριμένα στην Αττική θα έβρισκε έναν ανάλογο χαρακτηρισμό: θάλασσα του τσιμέντου.

Ίσως μάλιστα να έγραφε στο blog του:

Στην τελευταία μου παρατήρηση διαπίστωσα πως ένα μεγάλο μέρος του σχηματισμού που έχει πράσινο χρώμα άλλαξε σε μαύρο. Είμαι πολύ περίεργος να δω αν την επόμενη φορά που θα ξαναστρέψω στην ίδια περιοχή το τηλεσκόπιο μου (σε 50 γήινα χρόνια) η θάλασσα του τσιμέντου θα έχει επεκταθεί στις μαύρες περιοχές όπως συνέβη και στις προηγούμενες παρατηρήσεις μου.